Một số bài thơ Vicente Aleixandre

Giấc mơCó những giây phút cô đơnKhi con tim lặng im, bỗng nhiên hiểu rằng không yêu nữa.Lấy sức đứng dậy: nhìn buổi sáng tối tăm.Còn trên giường em, có ai đấy đang say sưa ngủ.Có thể là em... nhưng mà không: em thơ thẩn trong phòngBuồn bã, lặng im. Mưa rơi ngoài cửa sổ.Bình minh sương mờ. Đến đó đã cô đơn!Em ngó nhìn. Quần áo treo trong phòngBầu trời nặng nề, nước rơi, và căn phòng nhỏGiữa bình minh xám ngắt ngoài cửa sổ.Em ngồi im, cúi đầu xuống bàn tayTay chống lên bàn. Ghế không kêu cót két.Chỉ nghe ra đều đều hơi thở của aiCủa ai đó rất dịu dàng, xinh đẹpQuên trên giường giấc mộng về em, tình yêu đã chếtCòn em – chỉ là giấc mộng của người.Nhà thơ hồi tưởng cuộc đời mìnhTo die, to sleep; To sleep: perchance to dream (William Shakespeare - Hamlet)Cả đời anh thấy những giấc mơCòn ngủ – là không sống. Cuộc đời cho thiên hạSống – là không thở bằng những lời buồn bãNhững lời vẫn sống quanh ta.Sống trong lời? Nhưng lời không muôn thuởTiếng động ngọt ngào nhưng sẽ mất điNhư đêm trăng này. Như bình minh xaNhư ngày gom những tia nắng cuốiĐập vào mắt ta.Hãy cứ để ngày hôn em khi khép bờ mi lạiEm hãy ngủ.Đêm rất dài, nhưng đêm đã đi qua.Ngày nửa đêmTuổi trẻ của ta, ngươi từng là nữ hoàngQuả thật, không lâu. Từng yêu phương BắcHoa hồng từ trường. Hoa của gió. Bước ngoặtÔ, giữa ngày yêu thương.Yêu vực thẳm. Ngọn gió diều hâu. Lông hồngYêu nửa đêm. Những ngôi sao trong vực.Ngọn lửa sâu của tinh cầu xanh biếcNgôi sao giữa đại dương. Con cá nói trên trờiNgươi giẫm lên những chòm sao, yêu bầu trờiKhi ngủ trong mây, khi ngủ say trong vựcĐổ xuống như thác, với bọt nước mỉm cười.Yêu sự hài hòa trong sự hỗn mangKhi bay lên trời, khi lao xuống vựcÔ, sự vẹn toàn không chia cáchNgày, cứ ngỡ là đêm!Sự thống nhất trong emHạnh phúc tuôn chảy xuống tay anhtrong gương mặt của em cuộc đời đầy ắpnơi bay liệng những con chim không thể nào bắt đượcbay về nơi không một thứ gì quên.Thân thể của người yêu, hồng ngọc, kim cươngtia nắng mặt trời trong vòng tay ôm ấpbay vào trong những lời làm phép thuậtnhững lời bùa phép của răng.Bởi vì anh muốn chết nên anh lao vào embởi vì anh muốn được hồi sinh trong lửavì không khí anh không cần, anh không biết thởchỉ đám cháy lửa bừng trong vực đốt môi anh.Em đừng lấy tay che mặtđừng đốt đam mê của cuộc đời mìnhhãy cho anh nhìn vào nơi dịu dàng, sâu thẳm nhấtnơi đó, khi chết rồi anh muôn thuở hồi sinh.Tình yêu hay là chết, nhưng khi yêu anh muốnanh muốn chết, muốn trở thành máu thịt của emthành tầng lò thu hẹp trong thân thể ấm nồngcuồn cuộn dưới da, ở bên rìa cuộc sống.Nụ hôn trên bờ môi em như kéo dài, đau đớnnhư gương nước biển sôi lênnhư đôi cánh vẫy vùngnhững ngón tay trên làn da ve vuốtvà ánh sáng trên mái tóc dương dương tự đắcánh sáng hay là con dao trên cổ của anhcon dao đã không thể nào chia cắtsự thống nhất của thế giới chúng mình.Bản dịch của Nguyễn Viết ThắngEl sueñoHay momentos de soledaden que el corazón reconoce, atónito, que no ama.Acabamos de incorporarnos, cansados: el día oscuro.Alguien duerme, inocente, todavía sobre ese lecho.Pero quizá nosotros dormimos...Ah, no: nos movemos.Y estamos tristes, callados. La lluvia, allí insiste.Mañana de bruma lenta, impiadosa. ¡Cuán solos!Miramos por los cristales. Las ropas, caídas;el aire, pesado; el agua, sonando. Y el cuarto,helado en este duro invierno que, fuera, es distinto. Así te quedas callado, tu rostro en tu palma.Tu codo sobre la mesa. La silla, en silencio.Y sólo suena el pausado respiro de alguien,de aquella que allí, serena, bellísima, duermey sueña que no la quieres, y tú eres su sueño.El poeta se acuerda de su vidaTo die, to sleep; To sleep: perchance to dream (William Shakespeare - Hamlet)Perdonadme: he dormido.Y dormir no es vivir. Paz a los hombres.Vivir no es suspirar o presentir palabras que aún nos vivan.¿Vivir en ellas? Las palabras mueren.Bellas son al sonar, mas nunca duran.Así esta noche clara. Ayer cuando la aurorao cuando el día cumplido estira el rayofinal, ya en tu rostro acaso.Con tu pincel de luz cierra tus ojos.Duerme.La noche es larga,pero ya ha pasado.Canción del día nocheMi juventud fue reina.Por un día siquiera. Se enamoró de un Norte.Brújula de la Rosa. De los vientos. Girando.Se enamoró de un día.Se fue, reina en las aguas. Azor del aire.Pluma.Se enamoró de noche. Bajo la mar, las luces.Todas las hondas luces de luceros hondísimos.En el abismo estrellas. Como los peces altos.Se enamoró del cielo, donde pisaba luces.Y reposó en los vientos,mientras durmió en las olas.Mientras cayó en cascada, y sonrió,en espumas.Se enamoró de un orden. Y subvertió sus gradas.Y si ascendió al abismo, se despeñó a los cielos.Ay, unidad del día en que, en amor, fue noche.Unidad en ella Cuerpo feliz que fluye entre mis manos,rostro amado donde contemplo el mundo,donde graciosos pájaros se copian fugitivos,volando a la región donde nada se olvida.Tu forma externa, diamante o rubí duro,brillo de un sol que entre mis manos deslumbra,cráter que me convoca con su música íntima, con esaindescifrable llamada de tus dientes.Muero porque me arrojo, porque quiero morir,porque quiero vivir en el fuego, porque este aire de fuerano es mío, sino el caliente alientoque si me acerco quema y dora mis labios desde un fondo.Deja, deja que mire, teñido del amor,enrojecido el rostro por tu purpúrea vida,deja que mire el hondo clamor de tus entrañasdonde muero y renuncio a vivir para siempre.Quiero amor o la muerte, quiero morir del todo,quiero ser tú, tu sangre, esa lava rugienteque regando encerrada bellos miembros extremossiente así los hermosos límites de la vida.Este beso en tus labios como una lenta espina,como un mar que voló hecho un espejo,como el brillo de un ala,es todavía unas manos, un repasar de tu crujiente pelo,un crepitar de la luz vengadora,luz o espada mortal que sobre mi cuello amenaza,pero que nunca podrá destruirla unidad de este mundo.